Nesneler dünyasında kötülük diye bir varlık yoktur .

Yani kötülük başlı başına ontolojik bir varlık değildir .

Kötülük insan eylemleri ile ortaya çıkar.

Siz kötü bir eylemde bulunursunuz kötülük ortaya çıkar .

İnsan düşünen canlı diye tarif edilir …

Tabi ki basit  anlamda düşünmeyen insan yoktur .

Her insan düşünür…

Örneğin; Yarın elektrik faturam  var onu nasıl ödeyeceğimi düşünüyorum .

Bunların hepsi  düşüncedir .

Benim yazıma konu ettiğim düşünce ise bu tip düşünce değil …

Açıklamaya çalıştığım Refleksif  düşünce …

Bu düşünce sürekli sorular sormayı hedefler …

     Bu sorulara daha yüzlercesini ekleyebilirsiniz…

Bu nedenlerin bir bölümü tasviri nedenler olabilir .

Tasviri nedenler gözlemlenir nedenlerdir. Sonuç odaklıdır.

Örneğin ;”Kırmızı ışıkta  neden durmalıyım “sorusuna  polisin yazacağı cezadan korktuğum için “denilebilir  …

Bu çıkar odaklı nedendir .

Birde metafizik neden olabilir. Ben trafik polisi olmasa da kırmızı ışıkta dururum .Çünkü vicdanım har halükarda kurallara uymayı bana görev olarak verir .Bu görev korkudan veya mükafattan kaynaklanmaz .

Bir diğer adı Refleksif* düşünme …

Refleksif düşünce * Mevcut  zihindeki  oluşmuş  bilginin üzerine tekrar katlanarak  düşünülmesi. Ve ilk düşüncenin kritik yani  eleştiriye tabi tutulması. Birey kendisine sorduğu sorular ile merakını gidermesidir …

Ve bilme süreci ;Sorgulama, merak etme ,şüphe duyma, hayret etme, eleştirel olma

Benim inancım bu tip düşünme tarzı  ancak  ilk okuldan başlayıp  öğretilecek düşünce biçimidir .

Fakat önce öğretmene  bu tip düşünce öğretilmelidir.

Böyle bir toplum ne aradığını bilir .

Çünkü bu toplum sürekli dinamik düşünme pratiği içindedir.

Bu önemli bir sorudur .

Felsefi düşünmenin önünde en büyük engel  koşulsuz itaat kültürüdür.

“Kült kavramı, kelime itibariyle hayranlıktan tapınmaya kadar geniş bir olguyu ifade etmektedir. Kült liderlik ya da kişilik kültü ise siyasi bir liderin propaganda yoluyla övülmesi ve kitlelere efsanevi bir kahraman olarak sunulmasıdır. Kült liderler, kitlelerin hayatlarında tamamen yönlendirici bir etkiye sahiptir. Kült liderlerin hâkim olduğu yerlerde bireyler görüşlerini ortaya koyamazlar, kendi başlarına karar alamazlar (Schwartz, 1983:171). Kült liderler, zaman içerisinde kitlelerin yaşamının bir parçası haline gelirler. * Microsoft Word – 423454_YD_Sayi09_Makale07.docx/dergi park

ÖZ BİLİNÇ ;Kişinin önce kendini  fark etmesidir  .Bu bilinç ben kimim sorusunu sordurur…

o birey artık şahsiyet/kişilik kazanmış, bir grubun, bir ideolojinin çekim alanı dışına çıkmıştır .

BİLİNÇ  ise nesneler dünyasındaki farkındalıktır .

 Kişi kendini fark ettikten yani öz bilincine ulaştıktan sonra  dış dünyaya yönelir orayı  fark eder  ve nelerin olup bittiğini anlamaya başlar …   

Ve bunun gibi yüzlerce  soruyu her gün sorar…

Ancak  bunun için bireyin  önce ÖZ bilincini, içindeki “BENİ” ortaya çıkartması gerekir …

Günlük konuşmalarımızda  kullandığımız o  “ben “ kavramı  öz bilinçtir aslında …

Bir bebeklik fotoğrafı gösteriyorsunuz bu” benim” diyorsunuz.

Oysa  yıllar geçmiş biyolojik yapınız değişmiş organlarınızın bir kısmı gücünü kaybetmiş ,düşünceleriniz değişmiş ama sizde hiç değişmeden kalan bir “BEN” var .

Celladına aşık olan toplumlarda kişi o beni ortaya çıkartamamıştır .

Ben kavramını  kullanır ama içinde farkındalık yoktur.

 Hegel’in efendi köle diyalektiğini basitleştirerek anlatmak istiyorum .

 Onun efendi köle diyalektiği  dediği şey  üzerinden kötülük sorununu anlamaya   çalışıyorum …

Hegel’e göre  “efendi” bilinip tanınmak ister  …

Onu  tanıyanda  köledir.

Efendi  bilinip tanınma isteğini gerçekleştirmek için  köle ile olan mücadelesinde ölümü göze alan ve kendisini kabul ettiren taraf olur.

Yani  efendi ölümü göze alandır .

Köle ise, söz konusu mücadelede, hayatını tehlikeye atmaktan vazgeçen, kendi doğal isteğine boyun eğerek hayatını idame ettirmek için hasmını efendi olarak tanıyan kişiyi niteler …

Köle için doğal istek örneğin; karnının doyurulması ,barınma ihtiyacı, kışın üşümemek için soba yakmak gibi şeylerdir.

Kölenin yaşamının sürmesi için elde ettiği istekler  doğal isteklerdir…

Bunların bir kısmı  hayvanda da içgüdüsel olarak vardır.

Bunlar OLUMSUZLAYICI istektir ve yaşarken bunlar tükenir kalıcı olan bunlar değildir .

Bu istekler kölede öz bilincin(benin) ortaya çıkmasına yardımcı olmaz.

Köle kendini henüz keşfetmemiştir .

Çünkü onun için  amaç  bunları elde etmektir…

Oysa köle de ”benin” ortaya çıkması için OLUMLAYACI İSTEK haline dönüşmesi gereken başka isteklerin olması gerekir.

Bu da  çıkarlarından fedakarlık yapması  demektir.

Belli çıkarlarından vaz geçebilen köle özgürlükle buluşabilir .

Örneğin adalet arayışı olumlayıcı istektir.

Adaleti istemek bir değerdir…

Adalet mi  istiyorsunuz herkes  için istemelisiniz .

Hayvan canlısı adaleti bilmez …

Hegel’in bu diyalektiği diktatörlerin varlık  sebebidir.

Ve doğruluk payı bence vardır …

Çünkü her diktatörün(efendinin) arkasında ona minnet duyan köle vardır .

Biz bu olguyu bizzat tecrübe ederek yaşarız. Örneğin neden “ahlaklı  adil bir politikacıyı beni yönetmesi için iktidara getirmeliyim” sorusunun gerçek hayata ki cevabı yaşadığımız tecrübedir. Asıl cevap  pratikteki sonuçlarıdır. Soygun, yolsuzluk ,imar rantı veya bağımlı yargı bize pratik hayatta bizzat acıyı üzüntüyü fakirliği yaşatır. Bu nazari aklın kabullerinin çok ötesinde varoluşsal gerçekliktir. Bu yüzden varoluşçu filozofların baktığı gibi bakıyorum .Yolsuzluk yapacak zalim bir iktidarın iş başına gelip gelmemesinin doğruluğunu veya yanlışlığını değil bizzat yaşattacağı acı tecrübeyi tartışıyorum…