Yazımın ana konusu iman dediğimiz şey  bizim siyasi tercihlerimize yansıyor mu  sorusuna cevap bulmak .

Bir başka ifade ile din, siyasi iktidarların desteklenmesinde yönlendirici etkiye sahip midir ?

 Yani bizim bir kötülüğe ,bir yanlışa, bir hukuksuzluğa, bir adaletsizliğe itiraz etmemize, rasyonel düşünmemize  imanımız engel olur mu?

İçinde paradoks barındıran bir soru gibi gelebilir.

 Hayır olmaz öyle şey dememiz pek ala mümkün tabi .

İmanımız  yanlış eylemlerimizi önler denilebilir.

Ben aynı fikirde değilim .

En son o müftü hatta  yakın çevremde yüzlerce  tanık olduğum örnek  var .

Üstelik İslam tarihin binlerce örnek var .

O kötülükleri, yapanların hepsi  iman sahibiydi…

Fideizm denilen  ve kısaca  imancılık diye adlandırılan felsefi kavramı açmak istiyorum .

Önce Prof. Mustafa Öztürk hocadan bahsedeyim…

En son Enver Aysever’ le yaptığı söyleşi de ;duvara suya konuşmakla bu topluma konuşmak arasında hiç bir fark yok diyor.

İlahiyatçı Prof. Mustafa Öztürk   geleneksel dindar tarafından sevilmez …

Neden sevilmez ?

Bunun en önemli sebebi bu güne kadar Ortodoks’i yani   genel kabul   görmüş çoğunluğun görüşü olan din algısını ret etmesi…

Herhalde bu günlere tanık olan bir Ebu Hanife olsaydı bir birlerinin  en iyi arkadaşı olurdu …

 Ne  Yaşar Nuri’ye ne ihsan Eliaçık’a benzemez …

            Bir çok alanda özellikle  felsefi birikimi  çok iyi durumdadır …

İlginç olan , ateist  ve deist  sayısı gittikçe artıyor diye şikayette bulunan bu diyanetin kadrolu binlerce görevlisinin  yapamadığını ve resmen dinden soğuttuğu önemli bir kitlenin dikkatlerini tekrar dine çevir meyi başarmıştır .

 Yüzerce yorum seni tanıdıktan sonra dine bakışım değişti şeklinde .

Üçüncü neden benim de tanık olduğum  siyasal muhafazakar ve milliyetçi camianın duayen kabul ettiği  Necip Fazıl’a çok ciddi eleştiriler getirmesidir  .

Ona göre alnı hiç secdeye  gitmemiş ve bohem hayatı üstelik kumar hastalığı* hiç eksilmemiş hiç yaşamadığı bir din üzerinden bugünkü siyasal İslamcıların  göz bebeği  olmuştur Necip Fazıl…

* (22 Mart 1951 tarihinde “Kumarhane Baskını” olarak anılan olay gerçekleşti. Beyoğlu’ndaki bir kumarhaneye düzenlenen baskında yakalanan Necip Fazıl, bu olay nedeniyle 18 saat karakolda tutuldu.)

Gerçekten benimde  yakından tanıdığım bir çok imam hatipli ve  ilahiyatçı Milli Türk talebe  birliği ve Necip Fazıl  ekolünden gelmiştir .

Siyasi düşünceleri Kuranla İslam’la taban tabana zıt olan bu  ideolojik muhafazakar  ve milliyetçiler “ tamam bizde biliyoruz çalıyorlar, yolsuzluk  var mafya ile içli dışlılar ,ihaleler  de inanılmaz hileler yapıyorlar, adaletsizlik  ve hukuk tanımazlıkları diz boyu ,yargıda çok büyük ağırlıkları var istedikleri  kararı  çıkartıyorlar ama bizim yetiştiğimiz kültürde bu el başka partiye  oy vermez “

dedirten şey aslında imanlarıdır…

Önce şunu söyleyelim bu iman epistemolojik değildir .

O iman siyasi tercihine yansır.

Fakat bunları da  yaparken birey  imanlı kalarak bunu  yapar .

              ***    ***   ***

İşte Mustafa Öztürk’ün  bu videosu beni daha da düşünmeye sevk etti

Bu bayram, zamanımın  önemli  kısmını onun sayesinde varoluşçuluk felsefesinin   önemli  islimlerinden  biri olan Kierkegaard’a çevirdim …

Ciddi akademik yazılar buldum …

Aradığım cevap son on yıldır şuydu  .

Ve  bizler iman dairesinde kalarak bu işleri yapıyorduk …

 Zulmediyoruz .

İnsanları mahvediyoruz .KHK lı binlerce aileyi mağdur ediyoruz.

Kamu malın talan ediyoruz.

İmar rantına bulaşıyoruz ,mafya ile ilişki  içindeyiz veya  bu işleri yapanı oylarımızla destekliyoruz…

 Fakat hala imanlı kalabiliyoruz .

Bu nasıl oluyor ?

Öyle zannediyorum ki bizler İman etmedik ama İslam olduk .

Hucurat 14. “Bedeviler, dedi ki: “İman ettik.” De ki: “Siz iman etmediniz; ancak “İslam (Müslüman veya teslim) olduk deyin. İman henüz kalplerinize girmiş değildir. Eğer Allah’a ve Resulü’ne itaat ederseniz, O, sizin amellerinizden hiçbir şeyi eksiltmez. Şüphesiz Allah, çok bağışlayandır, çok esirgeyendir.”

Bizlerin imanı FİDEİST imancılık olduğunu  zannediyorum …

Bizler düşündük taşındık araştırdık bilgiye ulaştık  ve onun için  iman etmedik…

Mesela Volkan Konak vefat  edince ona gebermiş diyen bir müftünün adı dolaşıyor .

Bu adamın imanı veya  benim gittiğim caminin sarı fırtına imamının veya benim ,annemin, babamın  veya sizlerin imanı nasıl oluştu?

Bizler önce araştırdık, bilgiye ulaştık ve sonra iman etmedik .

Bizler önce sorgusuz sualsiz antropolojik kültürle iman ettik  sonra o imanın üstüne İslami ilimleri oturttuk …

  Hiç birimiz ;Allaha ,ahirete ,cennete ,Peygambere iman ettik dediğimizde evet ben bunları biliyorum, ben tanığım ,Cennete gittim gördüm, Tanrıyı gördüm demiyoruz.

İman ettik diyoruz …

O zaman İman denilen olay bilginin konusu değil .

O iradenin kabul ettiği inancın konusudur…

Ve bu  iman herkesin üstünde aynı şekilde durmuyor …

Her insanın yaşanmışlığı öznel tecrübeleri ile değerlendirilir .

O iman bana çok kötü işler yaptırırken sizi ahlaki ilkelerin sınırları içinde tutabilir .

İman denile şey bir merdivenin basamaklarını  çıkarak tamam  işte şimdi en son noktaya geldik denilecek bir şey değildir .Artar eksilir…

 Kierkegaard ve iman…

Yaşam yolunda üç ayrı aşama belirlemiştir.

  Bu aşamadaki kişi için belirleyici kavram “haz”dır.

Bireyin mutlak ilgisi neyin haz verici olup olmadığı ile ilgilidir. Birey kendisi için yaşar. Toplumsal değer yargılarına sahip değildir, davranışlarını yönlendiren etkenler arasında toplumsal beklentileri gösterecek bir şey yoktur. Estetiğin görkemi ve kutsallığı şudur; sadece güzel olanla ilişkiye girer. Edebiyat ve kadınlar dışında hiçbir şeyle ilişkisi yoktur.”

 2- ETİK KATEGORİ

Bunlar Trajik Kahramanlar dır .

Ahlaksal yaşam alanında birey yalnız kendisini düşünerek eylemde bulunurken o eylemden etkilenerek herkes için en iyisini yapmayı düşünür. Bu aşamada kişi yalnızca kendini memnun eden veya üzen şeyleri değil evrensel olanı, mutlak olanı, iyiliği ve kötülüğü göz önüne almalıdır.

Varoluş aşmalarının tamamlayıcısı dini aşamadır. Kierkegaard’a göre ancak din tam anlamıyla doyurucu bir varoluş imkânı sağlar.

 Tanrı’nın iradesi yalnızca en güçlü insanı değil fakat en derin ahlaki kanaatlerimize aykırı düşebilir.

Kierkegaard bunun örneği olarak da İbrahim peygamberin biricik oğlu İshak’ı kurban etmesini gösterir. Gerçekten de bu durum ahlaksal hiçbir düşünce ile bağdaşmaz. Ahlaki alan akılsaldır. Ahlak sahibi birey mutlaka evrensele boyun eğmelidir.